Het begint avond te worden en de lucht wordt vroeg grijs: code oranje in het hele Waddengebied. Geen mens op zee, behalve wij als wadwachters. Harde wind en flinke windstoten. De toren trilt zo nu en dan en de regen klettert hard op ons dak. Onweer is zichtbaar boven Terschelling en we hopen dat dat ons bespaard blijft. De wadtoren schijnt een bliksemafleider te zijn, maar op de één op andere manier voelt het niet veilig om ín een bliksemafleider te verblijven. We zijn ervan verzekerd dat het allemaal veilig is, maar je voelt je toch kwetsbaar in zo’n huisje, midden op zee, zonder verdere bescherming.
We luisteren naar de geluiden om ons heen. Tussen de douche van regen en de windstoten horen we hoog gepiep en geroep. Het ene moment horen we bijna niets; de hoge geluiden worden overstemd door het ruige weer. Het andere moment horen we ze luid en duidelijk. Om onze toren zitten honderden tot duizenden dieren zonder dak boven hun hoofd en zonder muren om zich heen. Wat een verschrikking, dacht ik. Het idee dat ik uren in dit weer buiten zou moeten zitten, ik krijg er kriebels van. Je zou spontaan verkouden worden en er gratis een heel slecht humeur bij krijgen. Om nog maar te zwijgen over het onveilige gevoel op het moment dat je in het donker zit en elk moment te grazen kan worden genomen door een roofvogel, simpelweg omdat niemand h’m aan had zien komen. Ik heb met ze te doen, die beestjes.
Gelukkig worden we de volgende ochtend getrakteerd op wat prettiger weer. De vogels zitten weer veelvuldig bij de toren te snoepen van al het lekkers. De wind is wat afgenomen, maar is nog steeds sterk. Sommige vogeltjes moeten opletten dat ze niet omwaaien en andere zien er een beetje verzopen uit. Je zou ze bijna uitnodigen in de toren om even bij te komen. En ze dan een tosti of wat pasta pesto voeren. Niet dat ze daarop zitten te wachten, maar dan heb je toch het gevoel dat je een beetje voor ze kan zorgen.
We kunnen een paar dagen later gelukkig wel voor een Duitse toerist zorgen, die zichzelf flink had gesneden aan een ‘Muschel’: een schelp. Na even zoeken in de EHBO-dozen vinden we een pleister. Zijn vrienden zitten ondertussen met een blauwe kwal te spelen. Kan wel eens een blauwe haarkwal zijn. Waarschuwen werkt niet. Nog even en we kunnen een rood kruis op onze toren plaatsen, bij wijze van: EHBO-post: hier!
In de loop van de week wordt het weer rustiger. Er ontstaat een sublieme regenboog. Een dag later ligt de wind compleet stil en kunnen we naar idyllische bootjes kijken die heel zachtjes golven op het bijna vlakke water. Één weekje Richel, en gelijk alle Nederlandse weertypen gehad. Soms een tikkie spannend, maar meestal mooi. Een uur voordat we opgehaald worden, komt er nog een flinke zwerm binnenvliegen. Weer of geen weer, Richel blijft een veilige een fijne haven voor de vogels.
