Dagboek van een wadwachter - Dag 2 - Een bijzonder bezoek

 

‘Hmm… wat zie ik daar aan de horizon, daar naast die groep eiders? Het lijken wel mensen, maar nee, dat kan niet. Wat voor vogels zijn dat?’ Bram pakt de telescoop en zoekt naar de grote figuren in het water. ‘Het zijn kajakkers!’, reageert hij licht verrast. ‘Huh, oké…’, reageer ik. Ze blijken op ons af te varen. Normaal gesproken krijgen we alleen bezoek met laagwater. Dat is het moment dat boten van bezoekers vast komen te liggen, waarna de mensen uit hun boot stappen en naar de wadtoren komen lopen. Maar deze keer komen bezoekers naar ons toe varen. We trekken onze outfits aan van Natuurmonumenten en lopen naar beneden om ze te verwelkomen. Ze komen steeds dichterbij, en met de verrekijker zien we dat het ongeveer 3 mannen en 6 vrouwen zijn. ‘Goedemiddag, wat leuk dat jullie langskomen! Waar komen jullie vandaan?’ Eén van de kajakkers reageert: ‘We komen vanaf Vlieland!’. ‘Vinden jullie het leuk om op de toren te komen?’, reageer ik. Ze nemen ons aanbod graag aan. Met veel moeite stappen ze uit de kano’s -gelukkig is het maar maximaal 1 meter diep- en ze binden hun kano’s vast met touwen aan de toren.

 

De kajakkers die naar ons toe peddelen

 

Als ze eenmaal allemaal uit de kano zijn gestapt, volgen ze Bram naar het bovenste dek, waar ze een mooi plekje uit de wind vinden om te lunchen. Ze vertellen dat ze meedoen aan een trainingsweek zee-kajakken. Ze zijn al een paar dagen bezig en het blijkt flink zwaar te zijn voor de armen, met de stroming, de golven en de wind. Een Duitse vrouw vertelt beeldend en theatraal dat ze de dag ervoor omgeslagen was, aan het stuntelen was en dat een passerende boot het niet kon laten om een paar keer te toeteren. Ze wilde uit schaamte zo snel mogelijk het water uit. Ze grinnikt. De anderen vertellen hoe heerlijk ze het vinden om op zee te zijn.

 

                           De kano's die vastliggen aan de toren

 

Als de lunch voorbij is, nemen ze afscheid en lopen via de trappen weer naar hun kano’s. Bram en ik kunnen hen nog helpen met de touwen en het in het water laten glijden van een kano. Ze drijven langzaam weg. Tegen de wind in moeten ze weer door. Over twee uur hopen ze weer op Vlieland aan te komen. We zwaaien naar ze als ze wegvaren en kijken ze na als ze verder van ons afpeddelen. Hun silhouetten zijn prachtig tegen een lichte lucht met helderwitte wolken.

 

Bram en ik keren ons om en wachten tot het water zakt, zodat we in de richting van de koningseider kunnen lopen.

 

De kano's die naar de horizon peddelen

 

Na een paar uur is het laag water en blijken er 3 schepen te komen overtijen -bij laagwater vast te komen liggen, en bij hoogwater weer te vertrekken-. We pakken de telescoop en zetten voet op het inmiddels drooggevallen Richel. We lopen een stuk en na een half uur bereiken we een plek vanaf waar we mooi zicht hebben op de koningseider. Na een paar minuten heeft Bram het dier weer gevonden. Check! Na een tijdje gekeken te hebben, draaien we ons om en lopen weer terug naar de toren. We zien duizenden afdrukken van vogelpootjes, een half opgegeten eider die duidelijk verschillende meters rond is gesleept door meeuwen, en een man die met een stok in het wad aan het prikken is. We vragen ons af wat hij er doet, maar het ziet er onschuldig uit, dus we lopen niet naar hem toe. We lopen terug naar de toren en besluiten ons avondeten te gaan maken. 

 

Lopend naar de wadtoren op het drooggevallen wad bij Richel


 

Wat we verder vandaag gezien hebben: een rosse grutto die een schelp aan z’n poot had hangen! Dat arme ding was gewoon gepakt door een schelpdier. Schelpdieren hebben een heel sterke sluitspier om de beide schelphelften goed tegen elkaar aan te kunnen houden. Maar op één of andere manier had deze vogel het voor elkaar gekregen om een schelp om z’n poot heen te krijgen… Hij hinkelde met een opgetrokken poot en de schelp bungelde eraan. We hoopten maar dat de schelp er vanzelf af zou vallen…

 

Verder was er nog een rosse grutto die een andere rosse grutto in z’n staart hapte. De grutto die aangevallen werd, rende snel weg, waarna de aanvallende grutto voorover tuimelde en met z’n snoet in het wad belandde. Steltlopers zijn soms een beetje klungelig. 

 

Morgen weer een nieuwe dag met leuke waarnemingen! We gaan nu proberen te slapen onder de sterrenhemel - mits we kunnen slapen met die harde wind. Welterusten!

 

                           Ondergaande zon boven Vlieland - uitzicht vanaf de toren 

Reactie schrijven

Commentaren: 0